Klasztory Benedyktynów w całej Europie przez wieki kolekcjonowały nie tylko księgi, ale również przepisy kulinarne i lecznicze. W pobliżu infi rmerii znajdował się ogród ziołowy, który służył do uprawy roślin leczniczych podawanych chorym i słabym. Najczęściej uprawiano rozmaryn, szałwię, rutę, miętę, kminek i koper. Klasztorni medycy przygotowywali z nich wywary do picia, maści do smarowania i okładów. Reguła Św. Benedykta oprócz modlitwy, czytania ksiąg, pracy w polu i ogrodzie nakazuje, że „najpierwsze i największe staranie ma być o chorych, których należy nawiedzać i w utrapieniu ratować”. Benedyktyni jako ludzie światli zawsze byli otwarci na to, co nowe w świecie nauki i wiedzy. Dziś również wykorzystują najnowsze odkrycia naukowe umiejętnie łącząc je z tradycyjnymi recepturami.
